Alex De Souza

Küçüklük hayalimdi ve yabancı dil'i seçme nedenimdi diyebiliriz.Hep derdim ALEX'in arkasında tercüman olacağım ben. Allah için ingilizcemde iyiydi olduğu kadar,gelmiştik liseye ve tercih zamanıydı seçtim yabancı dil'i isteyerek ve arzuyla seçtim.3 sene geçti ardından ve yaklaşmış gibi hissediyordum o makama ta ki şu ana kadar..Alex'in gidişi,büyük kaptanın gidişi.Gözümde ölümsüzdü ve hep 10 numarayı terletecekti gibi geliyordu sanki bu sene sınavı kazandıktan sonra önümde bir üniversite olmadan hayalime ulaşacaktım. Ta ki bugüne kadar hayalim öldü.Sen benim çocukluk efsanem değilsin Aykut Kocaman,Çocukluk efsanemin katilisin !

Beni Bırakma

Bir sitede dolaşırken elime geçti söze gerek yok cümleler burada...

 nedendir bilmiyorum, hep o kelimenin etrafında dönmüşsün durmuşsun;
 bana onu miras bırakmış, anılarımızı o iki kelimenin üzerine kurmuşsun…

 seni gördüğüm ilk andı kalbimle ilk gerçek tanışmam…
 orada çimlerin üzerinde gülücükler dağıtıyordun etrafa… o kalabalığın içinde neydi
 bana doğru bakmana sebep, onca şatafatın içinde bendeki suskunlukta neyi fark etmiştin,
 nasıl dikkatini çekmiştim hala tahmin edemiyorum; ama bir anda gözgöze gelmiş ve öyle kalmıştık…
 ben utangaçlıktan kızaran yanaklarımla uzaklaşırken oradan, hayatımda ilk defa ve tek defa;
 ne önce, ne sonra, o gün dışında hiç yapmadığımı becermiş, ve birden yolumu çevirerek yanına gelmiştim.
bugün olsa inan yapamam aynı şeyi, inan çıkmaz o cümleler, ama nasıl bir cesaretse o, söyleyivermiştim bir çırpıda:
 “sakın yanlış anlama, ya da anla bilmiyorum; ama gerçekten çok çok çok güzel bakışların var…
ve yüzündeki gülümseme insana herşeyi yaptırır…”
 bir gülümseme daha armağan etmiştin bana, muhtemelen cesaretim için, ve ilk defa orada söylemiştin:
 “öyleyse beni bırakma!...”

 cahillik başa bela, bugün olsa her bir anını yazar çizer, ne yapar, ne eder, kaydeder saklarım,
ama başlangıçtaki en güzel anlarımızı nasıl geçirdiğimizi, neler yaptığımızı şimdi pek hatırlamıyorum…
aklımda kalanlar ancak senin etrafında nefes alabildiğim, ve ancak senin gülümseyişinle var olabildiğim…
 ha bir de o gün; o müthiş gün…
 ders çalışmaktansa senin yanında olmak niyetiyle adım atmıştım okul kütüphanesine…
ikinci katta cam kenarındaki masada, karşımızda ucu bucağı gözükmeyen ormana bakarken kurmuştuk hayalini evimizin;
 bahçeli, teraslı kocaman evimizin… ders notlarını kenara almış, boş bir sayfa çıkarmış, planını bile çizmiştik…
 dahası, dayanamamış, yüzüm kızararak çıkarmıştım baklayı ağzımdan; senden bir bebeğim olmalıydı,
senin kadar güzel gülümsemeli, hep senin gibi olağanüstü kalmalıydı…
 ilk defa orada, ilk defa o gün yüzünün kızardığını, ilk defa elinin ayağının birbirine dolandığını görmüştüm…
 “bebeğim,” demiştin,”sakın, sakın beni bırakma…”

 hayatımdaki ilk yaz tatilimdi seninle çıktığımız yolculuk… kaç yerde dolanıp,
 kaç yerden vazgeçip de konaklamıştık o son kasabada…
 iskelesinden baktığımızda dibini görebildiğimiz tertemiz denizinde kulaç atmayı öğretmiştin bana…
denizin kendisi gibi pürüzsüz kumsalında elele yürümüş, hiç yıkılmayacakmış gibi özene bezene kaleler yapmıştık incecik kumdan…
 dalgayı beklemeden kendimiz yıkmıştık yine, nasıl olsa nicelerini yaparız diye…
son gecemizde şık elbiselerimizle dizlerimize kadar denize girdiğimizde fısıldamıştın kulağıma “lütfen beni bırakma” diye…


 mikrofondan sesim yayılıyordu gecenin yalnız insanlarının odalarına…
kendi yaralarım ne kadar kapalıydı hesap etmeden, başkalarının dertleriyle muzdarip olma aptallığındaydım…
palyaçonun hikayesindeki gibi üzerime alınırken her hüznü, kendi ilaçlarımdan ölesiye uzaktım…
bir çözüm peşinde koşarken kurduğum acemi kelimelere sığınanlar şükran habercileri gönderirken gizli saklı,
ben onların karmaşık cümlelerinin köleliğini sürüyordum belli etmeden… bir gece “ismini vermek istemeyen” konuk olmuş;
 hattın diğer ucundan hayatın güzelliklerinden bahsetmiş,
 dibimizdeki o gizli saklıların bazen ancak birileri “orada” dediğinde fark edilebileceğini anlatmıştı,
 ama telefonu kapatırken de rumuzunu belli etmiştin zekice: “bizi gecelerde yalnız bırakma…”

 okyanus ötesi ayrılık düşünce aramıza, ve kıvrak zekanla ince hesaplar yaparken,
“sen git başka şeyler organize etmeye uğraş, bak ben bizi buluşturma derdindeyim” demiştin…
 saçma sapan görünürdü, sadece filmlerde olduğunu zannederdim; tam kapıdan girmek üzereyken birden elindeki bavulu bırakmış,
 güvenlik görevlilerinin şaşkın bakışları altında koşarak yanıma gelmiş ve üzerime atlamıştın adeta…
 “bak seni bırakıp gidiyorum sanma, sakın cesaret alma, beni bırakmaya kalkma!..”
 derken gözlerinden düşen damlalar gülümseyen dudaklarının yanında aşağıya doğru iniyorlardı…

 ne çetin bi kış mevsimiydi o sene yaşanan… ben olanca ciddiyetimle iş adamı olma çabasına erkenden girişmişken,
 sen hayatın ne başka güzelliklerinin varolduğunu kanıtlıyordun bana, sadece yanımda varolarak…
olgunluğumla tanışma derdindeyken, pas geçtiğim çocukluğumla buluşturmuştun beni bir gün…
karlarda yuvarlanırken umarsızca, kıpkırmızı olmuş yüzünde yakalamıştım o hikayeyi;
 örgü eldivenli çocuğun köşesine çekilip, kardan adam yapanları imrenerek seyredişini…
çocukluğum kadar kocamanlığımı da gözüne kestirmiştin belli ki, “bırakmayacaksın beni, biliyorum” demiştin elindeki kartopunu yere bırakırken…

 ne kadar uzun zaman geçti gidişinden bu yana; biliyor musun ki ben aslında hala bırakmamışım, bırakamamışım seni…
 yerine kimseyi koyamayacağımı bile bile birilerini yeniden sevmeyi denemişim,
 ama senin saklandığın köşesini kalbimin özenle kapatmışım, kimseye vermemişim…
 hep kaçak olmuşum, bana yaşamını sunanlara bir adım geride kalmışım, çuvallamışım… “ne olur beni bırakma” diyenleri duymazdan gelmişim…
 denemişim, çabalamışım, ama hep yerimde saymışım, kaşla göz arasında yine yalnızlığıma dalmışım…
 korkak demişler, eleştirmişler, çünkü seni hiç bilmemişler… ne ben anlatmışım seni, ne anlamak istemişler beni…
 hayat olanca hızıyla devam etmiş, aşk hep beni pas geçmiş…

 bunca zaman sonra, bir film izlemişim, silkinmişim…
 geçmişlerinden ve birbirlerinden kurtulmaya çalışan bir çift, hafızasına kazınanları silmeye çabalıyor,
 ancak hatıraları hafızalarına karşı koyuyor… bir buz parçasının üzerinde elele yatarlarken,
hayatının en mutlu anını yaşadığını söylüyor hüzün yüklü adam… gözümün önünde
bir kış günü karların üzerinde yan yana uzanmışken yanak yanağa gelişimiz canlanıyor…
 ardından hayranlık duyduğum yeteneğinle bizi bir kağıda karalayışın,
 ve,
 ve ertesi gün siren sesleri arasında elime tutuşturdukları kağıdın üzerinde senin elinden önceki gece yazılmış iki kelime:
 “beni bırakma!...”

 tüm cesaretimi toplayıp ilk defa buluşuyorum seninle o günden sonra…

 bir taş parçasının üzerinde adın var; toprak kurumuş, çiçekler solmuş,
 onca zaman buraya gelmeyerek aştığımı sanmışım,
 oysa öylesine derinmiş ki izler, ne ben ulaşabilmişim silmek için, ne de üzerine geçebilenler olmuş..
 isminin yazıldığı yere dokunuyorum parmaklarımın ucuyla, eskiden yanaklarına dokunduğum gibi;
 gözlerinin içine bakıyormuş gibi yapıyorum,
 ve mırıldanıyorum çaresiz, yıllar sonra:

 “beni bırakma…”

Herkes Gibisin

Cem Karacadan Şimdi Sende Herkes Gibisin dinlerken aklımın odalarında dolaştım da o kadarda boş değilmiş.Eskiden yağmuru severdim ta ki yağmurda yürüyen çiftleri görene kadar,yıldızları saymayı severdim ''bu bizim yıldızımız olsun'' cümlesini duyana dek,gülmeyi severdim ta ki kahkahalar eşliğinde dans eden insanları görene kadar..Neyse boşverelim ne demiş Cem Karaca ''Bence artık sende herkes gibisin...''.

GörkemDeğer
12.02.2012.

Ayrılığın Melodisi

Ayrılıkların arasına yenisi girdiğinde başına giren ağrıdan başka düşündüğün şeylerde olur çoğu zaman.Mesela ertesi sabah kalktığında aklında nelerin olacağı,çünkü öncesinde biliyoruzdur aklımızda O olacaktı ama artık O yok ve düşüncelerin rotası değişecektir.Bazen bir yazı okuruz gözyaşlarımızla ve bazen de gözyaşlarımız olur yazılarımızla aktarılır… Hangisi olduğunu bilmiyorum ama ikisini bir arada yaşamak varsa işte tamda burada oluyor.Sevgi yeterdi çoğu zaman ayakta tutmaya bu binayı yanına Aşk eklenince soğuktan bile korurdu binayı..Ve ayrılık denen sert rüzgar geldi karşımıza eğer sarılsaydık bunları aşardık bize zarar gelmezdi.Ama korkaktık uzaktan bakarak kaybettik birbirimizi yıktık güven odalarını ve özlemimizi.Geriye sadece harabe bir ilişki ve kurtulmaya çalışan iki ruh bıraktık ,kurtulabilene aşk olsun.Olsun tabi Aşk olsun başka ne olacaktı ki ? Elimizde olan en büyük nimet olan Aşk olacaktı ki olmadı.Başarılı bir yıkım daha oldu iki çift el daha bıraktı birbirini ve iki çift göz daha gözyaşlarıyla boğuştu saatlerce..Değer miydi hepsine ? Şüpheli, belki evet belki hayır ama dönüp düşündüğünde değerdi hem de hepsine. Yastığa başımızı koyduğumuzda sevdiğimiz şarkılar çalmayacak aklımızın odalarında ,sevdiğimizin sesi yankılanacak sokaklarda.Geceler daha tatlı gelecek gündüzlerden çünkü geceler sizi anlar hiç ses çıkarmadan dinler..Karşılıklı sustuğumuz olacak gecelerde ne o ses verecek ne de siz sadece karanlık… Ah o karanlık elinizi uzatsanız beklediğiniz insana uzanacak gibi ama aslında uçsuz bucaksız bir yerdir karanlık.Ve elinizin tekrar yere düştüğünü fark edince sessizlik bozulur ve sizi bekleyen rüyalara doğru yolculuk edersiniz-size en yakın olduğu rüyalara doğru- Uyanınca aynı monotona döndüğünüz için bir kez daha küfredersiniz adalet’e ve sistemin kölesi olmak için yaşarsınız-ne kadar yaşamak denirse-

Sevgi

Gecenin bir vakti boş sokaklarımızı aydınlatan Ay’ın parlak ışıklarından ziyade her saniye özlemle dolan ve sabırla devam eden sevgimizdi.. Bizi asla yalnız bırakmayacak olan sevgimiz kişi olmuş biçimi ise Sevgilimiz.. Karanlıktan korkan ufak bir çocuğun elindeki fener gibiydi sevgimiz ; sıkıca iki elle tutulmuş ve güvenle kaplanmıştı.Atılan her adımda yeni bir şeyler keşfettiren bir fenerdi sevgimiz,zifiri karanlıkta şiirleri aydınlatan fenerdi sevgimiz,bizi ayrılıktan koruyan çelik yelekti sevgimiz… Seninle pamuk şekerdik bazı günler çocukların mutlulukla sahip olduğu ve bizi iç içe geçirmiş olan şekerlerdendik.Kar olup yağdık seninle bazen  camdan bakan insanların gözlerindeki mutluluk olup. Ve en sonunda biz olmuştuk yaşamın yokluğu içinde sarılan 2 kol ve hızla çarpan kalpler olmuştuk.Sonsuzluğu insanlara kanıtlamak için biz olmuştuk,birbirimizi sıkıca sarıp  yemin etmek için biz olmuştuk.. 

En Az Ölüm Kadar

En az ölüm kadar zor özlem . Ağzınızda oluşan kötü tadın damaklarınızdan gitmemesi kadar acı verici ve zamanın en yavaş geçtiği dönemlerdir özlem. Madalyon gibidir bazen beklemekle geçen tarafı acı vericidir ama diğer taraftan kavuşmak düşünülünce ne güzel şeydir özlem ! Belki gecelerini yıldızlar gibi süsleyecektir özlem belki de kabuslarının baş kahramanı olacaktır. Sonuç olarak bu olacaktır kaçış yolunu arasakta hepsi bize çoktan kapanmıştır. Şizofreniye sürükler seni özlem,duvarlar senin en yakının olmuştur artık her saniye sana bakarak ondan haber getirirler. Duvarlara küstüğün günlerin bile olacak hesap soracaksın neden haber getirmedi diye ama sadece boş boş bakan boyalar ve tuğlalar olacak karşında . Sarhoşluk satın alacak ruhunu bir içki parasına her saniye başın çatlayacak ama yinede beyninde onun ismi zonklayacak.  Şarkılar sana yazılmış gibi gelecek her notasında yaşanmışlar hatırlanacak ve arkasından gözyaşları.. Ah gözyaşları ne güzel şeydir sevginin ve aşkın soyut kavramdan çıkıp somutlaşmasının tek örneğidir. Gözyaşları cinsiyet ayırmaz somutlaşmak ister ve dökülür her saniye onu görmek istediğimiz çift gözümüzden. Her damla acımızı dindirmek yerine tuz basarak yere düşer. Düştükçe canımızı yakar,canımız yandıkça özleriz ve özledikçe ölürüz. İçimizde ki aşkı kendi ellerimiz ve gözyaşlarımızla öldürürüz. Bizde aşk katillerinin kafilesine katılıp yeni hedeflere yöneliriz ya da hedef olmaya…



Görkem Değer

24.05.2012
23.36

Kısır Döngü

                                       Aşkların ve ayrılıkların arasına bir yenisi daha eklenirken yerde kalan sadece gurur olmuyor aşk kırıntıları da beraberinde geliyor.Aşkta mantık aramak istiyorum bazen neden diye ama buna ne zaman yetiyor ne akıl.. Bedenim de ruhumda yıpranıyor her geçen gün ve saniye. İçimde fırtınalar kopuyor sevgi sandalları batıyor ve rüzgarlar esiyor,üşüyorum. Ayakta daha az üşüyorum ama kalkabilecek halim kalmıyor artık bitiyorum..  Hayatımın ritminde bozukluklar oluşuyor,tonlar sertleşiyor acı verici hale geliyor ve tamda o anda Aşk denen şey çıkıp geliyor ve acılarımı dindiriyor . Ritimlerimi akıcı ve hoş bir ezgiye çeviriyor vazgeçilmez bir tutku oluyor.. Bağırışlar ve çığlıklar beraberinde geliyor acı, acı değil bu öfkeyi de peşinde getiriyor. Kırıp döküyorum her yeri kalp ve sevgi dinlemeden. Yeniden ritimler sakinleşiyor duraksıyorum ve arkama bakıyorum ah.. Ah.. kahretsin yine dağıtmışım her şeyi tek başıma yeneceğim bunları diyorum ve ardından baş ağrısı yine baş ağrısı ve sensizlik .. Bu kısır döngü içinde sönük bakışlarla dolaşıyorum kurtulmam gereken bu kısır döngü içinde..

Görkem Değer
02.04.12

Son Plak

Bir tür müzik gibiydi yaşananlar plağa koyduğumuzda hoş bir tınıyla başlamıştı ve dönüp duruyordu..Notalar birbirine yaklaştı,yaklaştı ve kavuştular artık beraberliğimiz kaçınılmaz oldu.. Ritim hızlanıyordu kalp atışlarımızla beraber ve müziğimiz hala hoş bir tonla devam ediyordu..Arada çiziklerimiz oluyordu bir diğer notamız onu kapatıyordu aldırış etmiyorduk.. Zirveye doğru yaklaşırken ritim hızlanıyor ve tonlar sertleşiyordu,yıpranıyorduk. Şarkımıza çığlıklar,bağırışlar ekleniyordu sert bir ezgiye dönüşmüştük adeta..Ritimimiz kesik kesik devam ediyor ve sertleşiyordu bizse çaresizce plağın etrafında dönüyorduk hala. Kaçınılmaz sona yaklaşıyorduk ve parçalanıyorduk şarkımız sona eriyordu. Notalar durgun,ritim yavaş ve ses kısık bir şekilde sona vuruşlarımızı yapıyorduk her şarkı gibi bizde..
Ve plağa uzanan bir el bizi bir kenara bırakmıştı bile..Sonlanmıştık..